Door Gezinus (Sien) Rademaker.

’t Was een olderwetse winter, veur de oorlog en ik was um de twintig jaor. Dat wadden nog is winters zo aj’j ze vandaog an de dag neeit meer hebt. Ik kun toen al nuver scheuveln, net as mien breur Roel en wij hadden oous in de kop zet daw op een zundag wel is op scheuvels naor oouze oldste breur in Stadsknaol kunnen gaon. Die was daor aarbeider op een akkerbouw bedrief en zö’n man nuumt ze tiggenswoordig bedrijfsleider.
Lopens bent wij eerst naor de Annerwiek togen um van daor oet de mars an te nimmen. Vandaog de dag nuumt ze die hook “De Haven”, of ok wel de miljoenenstad, umdat daornaost nogal een koppelie dure hoezen hen zet bent.
Eerst op Annerveensknaol an, dan wieder naor Baoreveld, daor een klein stukkie linksaof en dan recht op Stadsknaol an. Daor kwammen wij um zö’n haalf eelf an en kregen kovvie met een plak stoet. Dat hadden wij wel verdeeind vunnen ze daor. Nao ’t middageten bedaachden wij ineeins daw ok nog wel naor breur Sicco op ’t Nijveen hen kunnen gaon.
Zo zégd zo daon, wij de scheuvels weer under en dat op ‘t Nijveen an. Daor hebt wij thee drunken, maor aal met aal wur ’t ok weer is staodegies an tied um op hoes an te gaon.
Wij wollen ’t zulfde pad weerum, weer naor Stadsknaol en dan zo wieder naor Baoreveld en dan op hoes an.
Dat moeij neeit doon, zee breur Sicco, ij kunt ok wel over ’t Deeip (de Hunze) weerum, daor ben’k gister ok nog over kommen, dat scheelt je heul wat tied, wel een daarde.
Wij de scheuvels maor is weer under en op de Dam an, daor vandaon mussen wij zö’n kilometer lopen um bij ’t Deeip te kommen. En dat veul smerig tegen, in ’t midden lag waoter op ’t ies en dat vertrouwden wij neeit, allent maor bom ies.
Gooie raod was duur en wij besleuten dan maor um weer naor Nijveenstermond te scheuveln en dan zo over Geeiterveen en Eexterveen naor hoes preberen te lopen, tot wij weer bij de Annerwiek oetkwammen. ’t Was in tussentied al nuver duuster worden toen wij bij de Annerwiek ankwammen, ’t was al laot worden.
Wij dussen toch maor neeit scheuveln gaon, um daw wel is in een scheur terécht kunnen kommen en wat aal neeit meer. Vanalles spookte oous deur de kop, allent neeit dat oous olders wel is in de zenen kunnen zitten, waoras wij wel neeit bleven. Daor haw achil neeit an daacht.
Wij dan maor op Annen an, zö’n kilometer of veer, vief veur de boeg. Wij wadden al een heul end op pad toen as wij veur oous oet een klein lochtie gewaor wurren en dat kwam ok nog aal dichterbij.
Opeeins heurden wij roopen: “Konj daor an ?”.
Oouze breur Hendek en zwaoger Ep Nijbörg kwammen oous al in de meut.
“Waor hij’j toch aal die tied zeten, hij’j ’t neeit deur daw dood ongerust wadden, lilleke jongs, naor hoes veur oous an en rap wat”.
Wij hebt heur ’t heule verhaol underwegens verteld op pad naor hoes. Daor kregen wij ok nog is de wind good van veuren, maor elkeein was toch bliede daw weer in hoes wadden.
Veul laoter heb’k nog wel is daacht, dat oous olders neeit veur niks ongerust wést bent en op scheuvel naor Stadsknaol bent wij nooit weer wést.